Anadolu’nun bağrında, güneşin ilk doğduğu o bereketli topraklarda bir sembol vardır; kadının eli…
O el, bin yıllardır hem emeğin hem de sevdanın izini taşır.
Ve o eldeki kızıllık — kına — yalnızca bir süs değil, bir hafızadır.
“Kınanın Dili”
Kına, Anadolu’da bir kadının sessiz duasıdır.
Bir gelinin elinde vuslatın, bir askerin avucunda vatanın, bir annenin ellerinde şükrün rengidir.
Topraktan gelir, toprağa karışır; tıpkı insan gibi…
Kına, Anadolu’nun kadim kültüründe emekle, inançla, bereketle yoğrulmuş bir anlam taşır.
Bir kadın, ellerine kına yakarken yalnızca ellerini süslemez; geçmişiyle konuşur, anısıyla buluşur.
“Bir Çocuğun Hatırası”
Benim çocukluğumda, annem düğünlerden, kına gecelerinden döndüğünde hep aynı görüntü karşıma çıkardı:
Avuçlarının ortasında taze kına, parmaklarının ucunda kızıl bir iz…
O elleri gördüğümde içimi hep bir sevinç kaplardı.
Ne zaman annemin o ellerine baksam, sanki içinde bir hikâye gizliydi — sevdanın, emeğin, sabrın hikâyesi.
Annem artık aramızda değil ama ne zaman bir kadının kınalı elini görsem,
sanki geçmiş yeniden canlanır, o günlere dönerim.
Kültürümüzün bu kınalı elleri, bana hem annemi hem de Anadolu’yu hatırlatır.
O kızıl renk, bana hep sıcaklık, huzur ve aitlik hissi verir.
“Bir Kültürün Kalp Atışı”
Bugün şehirler büyüyor, eller beyazlaşıyor…
Ama Anadolu’nun derinlerinde hâlâ o kınalı eller yaşıyor.
Bir köy düğününde, bir nişan gecesinde, bir genç kızın heyecanında…
Kına, hâlâ toprağın, sadakatin ve emeğin sembolü olmaya devam ediyor.
Kınalı eller, geçmişle gelecek arasında bir köprü gibidir.
O köprüden geçerken, bir halkın kimliğini, bir annenin duasını, bir çocuğun gülüşünü hissedersiniz.
Kına…
Bir rengi temsil eder ama asıl anlamı insanın kökünde gizlidir.
Toprakla, alın teriyle, sevgiyle yoğrulmuş o renk…
Anadolu kadınının sessiz duasıdır.
Ve o dua, ne zamanki bir elin üstünde yeniden can bulur —
işte o zaman geçmiş yeniden nefes alır.
“Kınalı eller tükenmedikçe, Anadolu’nun ruhu da tükenmeyecektir.”
